Irma

Irma
Druk op mijn foto om naar mijn website te gaan.

dinsdag 17 augustus 2010

Dubbelleven

Een dubbelleven. Praat me er niet van. Lollig is het allerminst. Je kiest er niet echt voor; het overkomt je juist als je geen keuzes kunt maken. Mij overkwam het nadat ik twaalf jaar lief en leed had gedeeld met een man die ontdekte dat hij een vrouw was. Daar kies je ook niet voor, het ik begrepen, dat overkomt je ook. We hielden heel veel van elkaar en hadden samen oud willen worden, maar deze tsunami overspoelde alles wat ons lief was en liet mij als een stuk wrakhout achter.


Genoeg hierover, het dient om aan te geven dat ik op dat moment in mijn leven niet helemaal mezelf was. Ik woog niks meer. Ja, aan kilo’s nog wel helaas, maar als persoon was ik zo licht als een veertje.
Geen anker, geen thuis meer. Niemand die me nodig had. Mijn kinderen stonden op punt van uitvliegen en ik had een vrij beroep. Het nieuwe appartement waar ik in terechtkwam was eerder een blok aan mijn been dan dat ik me er thuisvoelde. Ik had echt helemaal niets met die plek.

Het was toen dat ik begon te hoppen. Dan hier, dan daar. Bleef dagenlang bij vrienden logeren, ontmoette nieuwe mensen. Een tijdlang verhuurde ik mijn huis en werkte in het buitenland. Ja, moeders ging als een trein. Je krijgt moeders er niet onder, al doe je nog zo je best. Vijfenveertig en nog een heel leven voor me. Mijn Tilburgse ex zei altijd voor de grap: Als ge oe eige nie kietelt,’ n aander doeget niet, zee ons taante Mien altijd. Nou, hij had die raad opgevolgd, kun je wel zeggen. Nu ik nog. Maar van binnen was ik nog steeds kapot. Toch maar de feestneus opgezet en mezelf bewijzen dat ik nog steeds vrouw was. Als je ex zich laat ombouwen, haalt dat namelijk veel overhoop.

Zo kon het dan gebeuren dat ik toch weer hartstochtelijk verliefd werd, maar jammer genoeg op twee mannen tegelijk. De ene woonde in Amsterdam. Ik had hem ontmoet op een van mijn kroegentochten. De ander woonde in New York. Ik had hem ontmoet in de korte tijd dat ik daar werkte.

Daar zat ik dan in mijn nieuwbouwwoninkje in de provincie, torn between two lovers, feeling like a fool, zoals weet ik wie zo aardig zingt. De ene lover in Amsterdam, de ander in New York. Niet te filmen, zeg. Wat een horrorscenario!

Soms piepte ik er even tussenuit naar Amerika. Thuis zei ik dat ik op reportage ging naar een geitenboerderij in Drenthe, om meer te weten te komen over een zeer succesvolle geitenmelktherapie tegen acné. Iedereen wist dat ik voor gezondheidsbladen schreef, dus dat geloofden ze meteen. En die vriend uit Amsterdam wilde daar helemaal niks mee te maken hebben, met dat geitensokkengedoe. Maar ja, wat doe je dan als je vliegtuig acht uur vertraging heeft? Peentjes heb ik gezweet, daar op Schiphol. Ik moest over drie dagen weer thuis zijn. Hoe zou ik dat redden?

Maar ik redde het steeds. Treinen, vliegtuigen en weer treinen – om dan helemaal sufgereisd met een een giga-jetlag uit te stappen op dat suffe NS-stationnetje van ons, naar de C-1000 te sjokken en wat eten te scoren, want straks kwam mijn zoon eten. Die nergens van wist.

En dan dat vreselijke schuldgevoel. Je voelt je altijd tekortschieten tegenover iedereen. Als ik niet zo vreselijk de weg kwijt was geraakt, was ik toch zeker nooit in deze situatie beland! Maar nu, zoals het nu lag, wilde ik ze geen van beiden kwijt.

Wat de man in New York betreft, het lukte ons om onze relatie te veranderen in een vriendschap. Dat is wat ik per se wilde en hij ging daarin mee. Een paar jaar later werd hij ziek en ik reisde zo vaak als ik kon naar hem toe. Hij stierf in 2001. Zijn foto staat hier in de kamer met een kaarsje ervoor. Kinderen en kleinkinderen kennen zijn naam. Ik houd niks meer geheim, al jaren niet. Ook niet voor die andere vriend. Met hem ga ik binnenkort samenwonen. We hebben daar vijftien jaar over gedaan, maar de kogel is nu toch door de kerk. Niks geen dubbelleven meer. Maar zeg niet dat het jou nooit kan overkomen…

Geen opmerkingen:

Een reactie posten