De Mount Everest, de maan en Second Life. Drie plaatsen waarvan ik altijd zeker wist dat ik er nooit zou komen. De ver van mijn bed-show, alledrie. Wat SL betreft: ik gebruik de computer alleen voor het werk. En dat is van zichzelf al leuk genoeg, dus ik hoef daarnaast geen virtueel amusement. Maar dan wordt me zomaar gevraagd om iemand te interviewen op SL. Guusje Ganzeveer heette ze. Gekker kon het toch niet worden!
Maar die mevrouw kon me toch zeker wel ‘gewoon’ vertellen wat ze in dat sprookjesland beleefde. Dat had ik gedacht. Guusje wilde dat wel proberen, maar al vrij snel begreep ik er helemaal niks meer van. Oké, praten gaat er via een chatvenstertje en daar kon ik me dan nog wel iets bij voorstellen. Maar samen eten, samen naar de film of, samen op de bank in je virtuele huiskamer een dvd’tje kijken, samen dansen, samen vrijen - jawel, zelfs dát - als ik nu al niet snapte hoe dat in zijn werk ging, hoe kon ik er dan ooit een verhaal over schrijven? Dus er zat maar één ding op: een duik in de virtuele wereld.
Om te beginnen moest ik een poppetje aanmaken, een alter ego, om daarmee rond te kunnen banjeren op SL. Je kunt het uiterlijk zelf bepalen. Ik koos voor een zwarte man en noemde hem Mozes. Guusje vond die keus niet zo verstandig. Je kon maar het best een beetje dichtbij jezelf blijven, zei ze, want als je dan met mensen in contact kwam, hoefde je niet de hele tijd een rol te spelen. Dat werkte het beste op de lange duur, zei ze. Ze had daar natuurlijk wel een punt, maar ik was toch niet van plan om lang op SL te blijven en het leek me doodeng om als mezelf daar rond te dwalen.
Dus Mozes ging op weg om Guusje te ontmoeten in haar eigen omgeving. Ze had me alvast wat SL-dollars gestuurd als welkomstcadeautje. Ik kwam op een eiland terecht waar nog meer nieuwelingen rondstapten, of dat althans probeerden te doen, want het is nog een hele kunst om je poppetje te besturen. Mozes kon wel vliegen of rennen, maar meer subtiele bewegingen beheerste hij nog niet en ik moest hem telkens weer uit zee vissen. Als Guusje me niet was komen ophalen, zou ik dat eiland nooit zijn afgekomen. Maar dankzij haar kon ik gewoon verdwijnselen - ja ik ken mijn Harry Potter - en belandde in haar fraaie bungalow op de bank bij haar open haard. Guusje zelf zag er ravissant uit, met prachtige lokken en fantastische kleren. In real life zag ze er wat alledaagser uit, vertrouwde ze me toe, maar dat was nu juist het leuke van dit spel. Ze had ook grappige huisdieren, een poes en een paar eenden en ze had een vier seizoenen-tuin. Maar als ze er niet was liep ik wezenloos rond te dwalen tussen zowel ongenaakbare als futuristische bouwsels. Guusjes buren bijvoorbeeld hadden een grauwe steenklomp van een kasteel. Er was nooit iemand thuis. In de tuin een prieeltje, een paar schommels en een brandend houtvuur. Geen levend wezen te bekennen, behalve een konijntje. Nog geprobeerd of je daarmee kon chatten, maar nee. Het is dat Guusje me een keer meenam naar de winkel waar ze werkte, een soort plaza was dat, met gigantische reclameborden. Daar zag ik een hoop mensen rondlopen. Maar Mozes was nog zo onhandig met chatten en bewegen dat contacten op niets uitliepen. En ik had geen idee waar ik was en hoe ik er weer weg kon komen.
Mijn kleinkinderen, niet anders gewend dan dat ik alleen maar lettertjes op mijn scherm heb, zagen me bezig en waren meteen geïnteresseerd. “Goh, wat voor spel is dat, oma?” De oudste torpedeerde het meteen: “Ach, dat is zoiets als Habbo Hotel, dat kan ze toch niet.” En de jongste, bezorgd: “Maar dat kost veel geld, hoor oma.” Ook mijn vriendin, toen ze me voor de derde achtereenvolgende keer bezig zag met mijn houterige Mozes, die overal tegenop botste, reageerde bezorgd. “Zie je wel, je bent al verslaafd!”
Zover is het nooit gekomen. Want toen mijn pc voor de vierde keer vastliep, heb ik het opgegeven. Het interview liep verder door in real life. En Mozes? Die zweeft nu ontzield door sprookjesland. Met tien ongebruikte dollars in zijn zak. Arme drommel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten